Als je vanonder de veranda van Casa Porta Verda naar de bergen kijkt zie je een paar behoorlijke knapen in de linker richting liggen. De meest rechtse van dat setje is waar onze wandeling zich afspeelt. Op de berg links daarvan kan je de Radar meteorològic de Tivissa-Llaberia zien liggen.
Op ongeveer 20 minuten rijden met de auto ligt Colldejou, een klein charmant bergdorpje, waar de tijd zich aanpast aan het tempo van de bewoners. Bij ons op het klokje is het rond twaalven en doen we eerst een kop koffie op het terras met uitzicht van restaurant Casal de Colldejou. Dit is tevens ons vertrekpunt en met een graad of 19 en een prachtig zonnetje beginnen we onze route, die loopt vanuit het dorp de linkerflank van de berg op. Een route met een wisselende flora waarbij we eerst de groentetuinen passeren. Het zijn plateau´tjes op de helling die worden voorzien van het opgevangen regenwater, wat doormiddel van de zwaartekracht en een irrigatiesysteem alle veldjes bereikt. Daar voorbij lopen we door een stuk bos waarbij deze kuitenbijter de eerste aanspraak maakt op onze conditie. Het tempo gaat door het stijgingspercentage omlaag, maar dat geeft wel de tijd om goed om je heen te kunnen kijken naar de bijzondere begroeiing van de wortels van de bomen door- en om het gesteente heen. Met een broodje en een flesje water als proviand nemen we een kleine pauze waarna we ons pad vervolgen. Het pad op onze route wordt smaller en gaat als een soort geitenpaadje het bos uit, de heide op. Althans daar heeft het wat van weg. Door de hoogte en het onbreken van bomen kan je wel mooi om je heen kijken en genieten van het ruige landschap en het uitzicht met bergtoppen en valeien. Doe dit vooral, zou ik zeggen! Hoe hoger we komen hoe kaler en rotsachtiger het wordt en het pad is geen echt pad meer. We volgen het spoor op de rotsen, ontstaan door alle stoffige schoenzolen die ons voor zijn gegaan. De omgeving lijkt een beetje op een maanlandschap maar dan zijn we ook wel bijna op de top. Maar om die top te bereiken moeten we eerst over een pad langs een klif. Het pad loopt als een binnenbocht van de berg langs de klif en doet een beetje filmisch aan. Echt prettig wandelen is het niet want op de 1 of andere manier herkent je lichaam toch het gevaar en we houden licht krampachtig de bergkant aan. Deze horde voorbij komen we bovenop de berg waar zich het vervallen Castell de la Mola heeft genesteld. Een snelle kiek verder pakken we onze route op. Nu gaat wandelen even niet meer op maar hebben we met een echte afdaling te maken. Het is een rotswand die door de jaren heen is afgebrokkeld en waar wij nu met beleid vanaf moeten klauteren. Hier hadden echte berg- of wandelschoenen niet misstaan. Het dalen gaat wel vlot op deze manier en al gauw komen we weer in bosachtiger omgeving. Met een beetje kruipdoor sluipdoor komen we weer op een vlakker bospad en kunnen we het laatste deel van onze wandeling inzetten. De vermoeidheid begint zich te melden in onze benen en met Colldejou weer in zicht snellen we ons weer terug naar het restaurant. Het restaurant heeft meer weg van een buurthuis en we komen precies om 17 uur aan als de bar weer opengaat. Hoewel we in het dorpje niet veel mensen op straat tegenkomen druppelen hier wel de nodige bewoners binnen, met name oude mannetjes. Strooiend met sterke verhalen wordt er een spelletje kaart gespeeld. Na een vermut en een cola voor 3,60 euro zit onze dag er hier op en trekken we huiswaarts.
Commenti